قدس آنلاین: حجت‌الاسلام سید مهدی شجاعی -کارشناس اخلاق و خطیب دینی- در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص صلح امام حسن مجتبی(ع) و تاثیر آن بر قیام عاشورا گفت: در این زمینه ابتدا باید نسبت به صلح امام حسن(ع) و شرایط آن آگاه باشیم. دوران امامت امام حسن(ع) و امام حسین(ع) هر دو در زمان حکومت بنی‌امیه بود اما دو دوره کاملا متفاوت با هم را در این زمان‌ها شاهد هستیم. البته اعتقاد ما براین است اگر امام حسین(ع) در شرایط امام حسن(ع) بود همان صلح را انجام می‌داد و اگر امام حسن(ع) به جای امام حسین(ع) بود نیز همان قیام را به پا می‌کرد.

وی ادامه داد: دوران دو امام کاملا متفاوت است. امام حسن(ع) در زمان شخصی به نام معاویه امامت داشت؛ فردی که ظاهر را حفظ می‌کرد اما امام حسین(ع) در زمان یزیدی بود که به هیچ عنوان ظاهر را حفظ نکرده و عیاشی و شراب‌خواری را علنی انجام می‌داد. معاویه در ظاهر همه چیز را حفظ می‌کرد و از این رو در زمان او، امام حسن(ع) صلح کرد.

این کارشناس اخلاق خاطرنشان کرد: امام حسن(ع) در زمانی حضور داشت که مردم به خود ایشان اعتراض می‌کردند و حتی اطرافیان امام نیز دور ایشان را خالی کردند، حتی عبیدالله بن عباس سردار سپاه امام حسن(ع) به خاطر دنیا به سمت معاویه رفت و امام را ترک کرد. در این شرایط امام مظلوم واقع شد و در عین حال حمایتی از ایشان نیز صورت نمی‌گرفت.

شجاعی یادآور شد: اطرافیان امام حسن(ع) به خاطر دنیا به سمت معاویه رفتند. همزمان با خالی شدن اطراف امام از یاران، امپراطوری رم شرقی نیز دورتادور بلاد مسلمین را گرفته و به دنبال ایجاد یک جنگ داخلی در میان مسلمانان بود. در این شرایط امام حسن(ع) باید تصمیم می‌گرفت مبنی براینکه اگر قرار باشد اسلامی باقی بماند باید این صلح را بپذیرد.

صلح امام حسن(ع) با معاویه موجب سربلندی و عزت شیعیان شد

وی افزود: خیلی از مسلمین همان زمان امام را به دلیل پذیرش این صلح عامل ذلت مسلمین دانستند در حالی که این صلح باعث عزت مسلمین شد. مفاد این صلح‌نامه در بسیاری از موارد موجب سربلندی مسلمین و شیعیان شد. برای مثال در یکی از مفاد، امام حسن(ع) خواستار این شد که معاویه حق ندارد پس از خود، شخصی را به جای خود به عنوان جانشین‌اش انتخاب کند و بعدها یکی از دلایلی که مردم به یزید اعتراض و به سوی امام حسین(ع) رفتند همین موضوع بود که براساس مفاد آن قرارداد معاویه تخلف و جانشین انتخاب کرده است.

این خطیب دینی ادامه داد: یکی از مقایسه‌های دوران امام مجتبی(ع) با اباعبدالله(ع) این است که اطراف امام حسن(ع) به قدری خالی شد که یکی از خوارج به راحتی با خنجر زهرآلود به امام حمله و پای ایشان را مجروح کرد، اما در زمان امام حسین(ع) ایشان حداقل یارانی را داشتند. از طرفی دیگر، امام حسین(ع) طالبان زیادی را داشت. مردم بصره، کوفه و حتی خود مکه. در زمان خروج امامن از مکه بزرگان مکه همچون عبدالله بن عمر، عبدالله بن زبیر و ... حاضر به بیعت با امام ‌شدند و امام حسین(ع) را بزرگ خود خوانده و خواستار ماندن امام در مکه شدند و خواستند امام قیام خود را از همان مکه آغاز کند.

وی اضافه کرد: امام حسین(ع) در همان زمان می‌فرمایند «از پدرم امیرالمومنین(ع) شنیدم در مکه حاکمی می‌آید که حرمت مکه را خواهد شکست» و ادامه می‌دهند که من نمی‌خواهم آن حاکم من باشم و به حریم الهی ظلم کنم و بعدها عبدالله بن زبیر به عنوان حاکم مکه بارها اقداماتی کرد که موجب شکسته شدن حرمت خانه خدا و حتی خراب شدن آن شد.

شجاعی با بیان اینکه دوران امام حسن(ع) و معاویه و دوران امام حسین(ع) و یزید را باید مجزا بررسی کرد، خاطرنشان کرد: این دو، دوران از هم متفاوت ولی متصل به هم هستند. قیام امام حسین(ع) از همان دوران امام حسن(ع) شکل گرفت زیرا امام مجتبی(ع) باعث شد مردم متوجه شوند که معاویه آن چیزی که نشان می‌دهد نیست و ریا می‌کند و آنچه به عنوان حافظ جان، مال و ناموس مسلمین اعلام می‌کند نبوده و او به فکر قدرت است.

وی ادامه داد: گاه مردم به امام مجتبی(ع) اعتراض می‌کردند که ما دوست داریم زندگی کنیم و از جنگ خسته شده‌ایم و تمایل به صلح داریم و به اندازه کافی زمان امام علی(ع) و شما جنگ کرده‌ایم. در این شرایط معاویه به گونه‌ای عوام فریبی می‌کرد که من می‌خواهم مسلمین زندگی کنند بنابراین امام حسن(ع) در شرایطی که معاویه افکار عمومی را فریب داده بود صلحی را امضا کرد که وقتی مفاد آن را می‌خوانیم متوجه خواهیم شد این صلح سراسر نور و عزت است.

انتهای پیام/